Del lat. tardío Monophysīta, y este del gr. bizant. Μονοφυσίτης Monophysítēs, de μονο- mono- 'mono-', φύσις phýsis 'naturaleza' e -ίτης -ítēs '-ita1'.
1. adj. Seguidor de una doctrina que negaba que en Jesucristo hubiera dos naturalezas. Apl. a pers., u. m. c. s.
Sin.: |
|
2. adj. Perteneciente o relativo a los monofisitas o a su doctrina.
Sin.: |
|